De hel is als het leven

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Joran heeft zich laten inspireren door Angéla's verhaal. Zij gaf ons een ticket to heaven. Joran neemt ons mee de andere kant op.

De hel is als het leven

Door Joran Effting

Ze keek op haar horloge, nog tien minuten. Ze zuchtte een verbeten zucht. Het was weer zover. In één getrainde beweging greep ze haar sleutels, boodschappentas en zadelbeschermer. Als ze snel was, kon ze nog even langs de bakker. De bestelling plaatsen voor Mikey’s verjaardag. Als ze dan niet te lang bij Teun bleef, kon ze vanavond nog even bellen met haar ouders, en misschien een was draaien.

Soms wilde ze dat de hele wereld even stopte met draaien, zodat ze vijf minuten kon blijven staan. Alleen even ademen.

Eénmaal op de fiets, in de stromende regen, verweet ze zichzelf dat ze niet had afgezegd. Ze wist dat het niets voor haar was, de hele toestand niet. Teveel mensen, teveel geluid, teveel prikkels. Morgen zou ze kapot zijn, ze had een rustdag moeten plannen. Maar wie kon er nou rusten als er nog zoveel gedaan moest worden? De kinderen naar school, de wekelijkse boodschappen, het ‘gezellige’ uurtje langs d’r oude schoolvriendin, het huishouden, de bejaarde hond uitlaten, de rekeningen betalen, de planning voor de aankomende schoolvakantie bijwerken… Nee, ook morgen zat er geen rust in.

Puffend en steunend werkte ze haar fiets omhoog, de heuvel op. Het was een stom idee om nog langs de bakker te gaan, bovenop de heuvel. Zo meteen was ze veel te uitgeput om nog uitgebreid met Mikey te spelen, en die zat op dinsdagen altijd vol energie van de gymles. Als een verzopen kat kwam ze de bakker binnen. Helaas, al het speltbrood was al op, en ook de taart voor Mikeys verjaardag kon ze vergeten. De plastic figuurtjes die erbij hoorden waren niet op voorraad. De kribbige man achter de balie gaf haar nog een preek over op tijd bestellen en andere mensen die ook wensen hadden, maar ze hoorde het al niet eens meer. In haar hoofd was ze al druk bezig te bedenken hoe ze Mikey dit uit kon leggen, zonder een enorme driftbui te moeten bemiddelen. Er kwamen geen briljante plannen naar boven. Verslagen klom ze weer op haar fiets, natte broek tegen natte benen, en bereidde ze zich voor op de terugreis. De lucht brandde in haar keel, terwijl ze met verwoede trappen haar fiets naar boven werkte, de heuvel op. De ijzige wind maakte de regen nog onprettiger, nog harder. De gedachte was nauwelijks voorbijgekomen voor de regendruppels zich verbeten tot kleine hagelstenen. Ze kletterden tegen haar hoofd, haar bril, haar handen. Het beetje gevoel dat er nog vanuit haar bevroren handen naar haar lichaam vloeide was pijn. Bijna liet ze haar stuur los, ze kon het nog net op tijd weer stevig vastgrijpen. En ach… wat als? Wat als ze het stuur los kon laten, overreden werd en beide benen brak? Wekenlang aan bed gekluisterd zitten, gedwongen worden rust te nemen. Het leek haar heerlijk. Toch omklemden haar handen het stuur stevig en trapte ze vastberaden door, tot het laatste huis op het hoogste topje van de heuvel.

Ze gooide haar sleutels, boodschappentas en druipende zadelbeschermer in de hoek van de gang en hoopte vurig dat er niemand thuis was. Een moment van rust was alles dat ze wilde. Ze keek op haar horloge, nog tien minuten. Ze zuchtte een verbeten zucht. Het was weer zover. In één getrainde beweging greep ze haar sleutels, boodschappentas en zadelbeschermer. Als ze snel was, kon ze nog even langs de bakker.