Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.
De schrijf-estafette is terug van weggeweest! Elke twee weken verschijnt er een nieuw verhaal van één van onze auteurs.
Angéla heeft zich laten inspireren door Jorans verhaal. Leonard zwerft op straat als hij ontdekt dat hij een broer heeft. Dat is het begin van een reeks ontdekkingen die zijn leven op zijn kop zet.
Een nieuw begin
Leonard werd wakker van de zon die in zijn gezicht scheen. Hé, dat was lekker wakker worden. Wat anders dan die regen van vorige week, toen had hij bijna elke nacht onder de brug moeten slapen, maar nu werd hij elke morgen gewekt door de zon en het gekwetter van de vogeltjes Hij sloot nog even zijn ogen en genoot van de geluiden om zich heen. Plotseling voelde hij een schaduw over zich heen vallen.
"Mag ik je iets vragen?" hoorde hij een stem boven zich zeggen. Leonard opende zijn ogen en schrok zo erg dat hij omhoog sprong.
Die man…. Hij kende die man, hij had hem een paar keer in het in het winkelcentrum gezien met een klein mollig vrouwtje. Maar hij kende hem niet alleen van het winkelcentrum, hij moest hem vroeger, in een ver verleden vaker hebben gezien, maar hoe en waar, daar kon hij maar niet op komen. Hij was weer gaan zitten en keek de man vragend aan.
"Ik zal maar met de deur in huis vallen," begon de man. “Ik denk dat jij mijn broer
Leonard bent." Leonard keek hem aan of hij water zag branden.
"Jouw broer?"
"Ja," ging de man verder, "jij lijkt namelijk sprekend op me." Leonard haalde zijn schouders op, hij had al meer dan twintig jaar geen spiegel meer gezien en had geen idee hoe hij er nu uitzag.
"Luister," zei de man, "ik zal het kort houden. Mijn moeder beviel als tiener van een tweeling, twee jongetjes, maar ze stond er alleen voor en kon geen twee kinderen grootbrengen. Ze heeft toen mijn tweelingbroertje afgestaan aan een rijk echtpaar. Het was een wanhoopsdaad uit liefde. Zo kon mijn broer opgroeien in weelde en hoefde hij nooit honger te hebben en zij en ik hadden dan ook wat meer te besteden. En nu denk ik dat jij dat broertje bent. Toen ik vorig jaar van mijn moeder op haar sterfbed het verhaal hoorde ben ik naar je op zoek gegaan. Je pleegouders zijn overleden en jijzelf scheen van de aardbodem te zijn verdwenen, totdat mijn vrouw Lizzy mij op jou attent maakte in het winkelcentrum."
Leonard keek hem ongelovig aan.
“Zie ik eruit of ik opgegroeid ben in weelde?” vroeg hij bars. De man schudde zijn hoofd.
"Ik weet niet wat er gebeurd is, maar toch denk ik dat jij mijn tweelingbroer bent. Kom met mij mee naar mijn huis, dan praten we er over. Je kunt zolang bij mij logeren."
Leonard aarzelde even, maar het vooruitzicht van een bed en een stevige maaltijd trok hem wel aan.
"Het is niet ver," zei de man, "laat die plastic tas met die vieze kleren maar staan, je krijgt alles nieuw van mij. Ik heet trouwens Lennart, maar ze noemen me Lenn." Leonard grijnsde. Leo en Lenn, kon niet missen, dacht hij. Ze verlieten het park, en kwamen na tien minuutjes lopen bij een klein vervallen bungalowtje. De tuin was verwilderd en de deur en de kozijnen hadden dringend een verfbeurt nodig. Lennart opende de voordeur en even later stonden ze in een smalle hal. De deur van de huiskamer ging open en het kleine vrouwtje dat hij vaker bij Lennart in het winkelcentrum had gezien kwam hen tegemoet.
"Hai, ik ben Lizzy, en jij moet Lennarts broer zijn. Je lijkt sprekend op hem. Kom binnen,
en neem maar eerst een lekker bad. Je boft dat ik kapster ben, nu kan ik ook je haren knippen, als je dat wilt natuurlijk," voegde ze er snel aan toe. Leonard, licht onder de indruk van de woordenstroom, liet zich meevoeren naar de badkamer waar het rook naar verse bloemen en kruiden.
"Als je je haren hebt gewassen en in bad bent geweest, doe je die badjas maar aan en dan knip ik je haren," zei ze. "Doeg, tot straks." Ze knipoogde nog even naar hem en sloot de deur. Leonard voelde nog een licht verzet, maar nam toch voorzichtig plaats in de badkuip. Hij draaide de kraan open en voelde het warme water op zijn huid. Allemachtig, dit was lang geleden. Hij besloot, nu hij toch hier was, het er maar eens goed van te nemen. Hij smeerde het geurende badschuim rijkelijk over zijn lichaam en wreef een halve fles shampoo met appelextract in zijn haren. Daarna spoelde hij alles af met de douchesproeier. Hij peuterde het vuil onder zijn teen- en vingernagels en knipte ze zorgvuldig met de nagelknipper die op de badrand lag. Vervolgens droogde hij zich af met het zachte badlaken en hees zich in de blauw gestreepte badjas. Tjonge, dit was toch wel lekker. Zijn haren roken naar vers geplukte appels en een vage herinnering van vroeger stak de kop op. Het eten van warme appeltaart met vanillesaus, een lieve vrouw die hem in bad stopte. Maar het was zo mistig in zijn hoofd. De drank, drugs, heel het leven op straat hadden alles uit zijn geheugen gewist. Bovendien, hij leefde nu en heel misschien was er weer een nieuw begin mogelijk samen met Lennart en zijn vrouw. Hij opende de deur en wilde roepen dat hij klaar was voor het haren knippen, maar een onbestemd gevoel weerhield hem ervan. Hij hoorde gedempt praten in de keuken. Zo te horen was er een verhitte discussie gaande. De deur stond op een kiertje en hij sloop naderbij om alles te horen. "Ik kan het niet," hoorde hij Lennart zeggen. "Het is mijn broer, mijn tweelingbroer, ik kan dit niet zomaar."
"Schakel je gevoel uit Lenn, je kent hem niet eens, denk aan de toekomst, aan al dat geld, die miljoenen dat vrijkomt en het leven dat we dan samen kunnen hebben. Hij heeft geen flauw benul van de nalatenschap van zijn pleegouders, en jij bent zijn enige erfgenaam. Het is heel
eenvoudig: een zogenaamde inbreker, jij gaat hem te lijf, Leonard bemoeit zich ermee en de inbreker steekt Leonard dood. We hebben hem al op dit adres laten inschrijven en DNA zal aantonen dat het wel degelijk jouw tweelingbroer is. We kunnen alles achter ons laten, alle schulden afbetalen, emigreren naar Canada, naar Ibiza, de Bahama’s, waar je maar naar toe wilt. De wereld ligt aan onze voeten Lenn!"
Leonard bleef als bevroren staan: dus dat was het! Ze waren op geld uit. Zelf had hij totaal geen vermoeden dat hij miljonair was, maar die twee dus wel. Ze aasden op het fortuin dat zijn rijke pleegouders hem schijnbaar hadden nagelaten. Maar zover liet hij het niet komen, hij bedacht wel een plannetje. Hij ging terug naar de badkamer en ging op het toilet zitten en dacht diep na over hoe hij dit ging aanpakken.
Leonard werd wakker van de zon die in zijn ogen prikte. In de verte hoorde hij het ruisen van de zee en het krijsen van de meeuwen. Hé, dat was nog eens lekker wakker worden. Wat een verschil met de harde houten bank in de parken. Plotseling voelde hij een schaduw over zich heen vallen en langzaam opende hij zijn ogen.
Voor hem stond Lizzy. "Goedemorgen, schone slaper," zei ze en zette een dienblad vol lekkernijen en een fles champagne op het tafeltje voor het bed. Ze kroop naast hem in het kingsize bed. "Wat ben ik blij dat je er toch zo goed mee omgaat, Lenn," zei ze. "Je moet maar denken, hij heeft het nu beter dan dat hij het ooit heeft gehad."
In ieder geval hoeft hij niet meer op straat te leven. Leonard glimlachte. Ze moest eens weten hoe waar dit was. Niks had ze gemerkt. Het was heel eenvoudig geweest. Na het haren knippen (ze had hem dezelfde coupe als Lennart aangemeten) hadden hij en Lennart geconstateerd dat ze werkelijk als twee druppels waters op elkaar leken. Ze hadden zelfs hetzelfde magere, tanige lichaam. Blijkbaar gingen genen verder dan een levensstijl. 's Nachts, toen Lennart naar de badkamer ging is hij hem gewoon voor geweest. Hij heeft het hele plannetje dat Lennart en Lizzy samen voor hem hadden bedacht uitgevoerd. Lennart doodgestoken en snel hun badjassen verwisseld. Toen Liz op het tumult afkwam was alles al in kannen en kruiken en dacht ze dat hij, Leonard, het was die daar op de grond lag. Ze hebben samen de inbrekerssporen gemaakt en de politie en ambulance gebeld. In de tijd erna koesterde hij nog wat wrok tegenover Lisa, omdat zij het was die de moord op hem had bedacht. Maar het luxe leventje in deze villa vlak bij het strand op de Bahama’s liet het verleden snel vervagen. Jammer van Lennart, maar ja, eigen schuld dikke bult, hij had zijn fortuin best met hem willen delen maar hij moest hem zo nodig dood hebben. Hij trok Lisa tegen zich aan.
"Kom meisje, eerst lekker ontbijten en dan een paar baantjes in het zwembad, ik wil wel fit blijven voor mijn tien jaar jonger vrouwtje. Het was een prachtig plan van jou en ik heb heel erg veel zin in ons nieuwe leven."
Hij maakte de fles champagne open en schonk de glazen in.
"Op ons schat, op een nieuw begin."