Een zweem van zout op mijn lippen

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Ludy heeft zich laten inspireren door Hubs gedicht. Ga met hem mee naar het strand, het verleden en jeugdige onschuld.

Een zweem van zout op mijn lippen

Door Ludy Baas-Becking

We speelden op het strand van Japara. Om te herstellen van een schrapende kinkhoest. We waren negen jaar.

Jij, een springerig meisje met dromerige ogen achter een gordijn van haar.

Het zeewater verdampte op onze huid en vormde een glinsterend filmpje zout. Haren werden stug en stijf.

Tussen de vele schelpen op het strand zocht ik de volmaakte schelp. Niet om het te houden, maar om het jou te geven en blijdschap vanaf je mondhoeken te zien oplichten in je ogen.

Het was onze laatste bezoek aan het lege strand van Japara. Jij zou vertrekken naar Nederland.

In de kleine golfjes van het strand vond ik de onbeschadigde schelp, volmaakt glad en kleurig.

Ik gaf jou de schelp en genoot van het oplichten van jouw ogen.

Onze ouders riepen. Tijd om naar huis te gaan. Tijdens de terugrit naar Semarang zat je stil met de schelp in je hand.

We namen afscheid.

“Kom, geef haar een afscheidskus,” zei mijn moeder. Je bood mij verlegen je wang. Ik drukte er onhandig een kus op.

Ik keek je na. Jij wuifde door de achterruit met je linkerhand. De schelp in je rechterhand. Een zweem zout op mijn lippen.