Geen ontsnapping mogelijk

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Ludy heeft zich laten inspireren door Marjo's verhaal. Wat doe je, als je alleen op reis bent, en niet verder kan?

Geen ontsnapping mogelijk

Door Ludy Baas-Becking

Dit zal mijn laatste brief zijn. Tussen het bladerdak boven mij zie ik vlekjes licht.

Ik lig op mijn rug, kan mij niet bewegen zonder dat pijn door mijn rug dendert. Mijn benen gefixeerd door een stuk bamboe door mijn kuit.

Ik ondernam een trektocht. Het pad dat ik volgde, slingerde zich modderig en gedeeltelijk soms weggespoeld door tropische regens langs een ravijn. Ik had moeten omkeren, terug naar het dorp, waar ik overnachtte. Tegen de waarschuwingen van de dorpsoudste in vervolgde ik mijn tocht, waagde mij op het glibberige pad. Ik stuitte op waar het pad gedeeltelijk was weg gespoeld door de regens. Voetje voor voetje, ruggelings naar de helling schuifelend probeerde ik het pad te volgen.

Mijn rechtervoet slipte weg, ik begon te glijden, graaiend met mijn handen naar houvast. Slechts kluiten klei vulden mijn handen.

Ik viel over de rand, brak tuimelend door bladeren, takken. Stuiterend, botsend. Ik sloot mijn ogen, bang blind te worden door de afbrekende, stekende takken.

Met een harde bons belandde ik op de bodem. Gruis van takjes, bladeren daalde op mij neer. Ik probeerde mij op te richten. Pijn vlamde op in mijn rug. Ik voelde mijn benen niet meer. Voorzichtig probeerde ik naar mijn benen te kijken. Door mijn rechterkuit stak een stuk bamboe.

Ik schreeuwde en schreeuwde om hulp. Mijn stem schril van angst en wanhoop. Zinloos, besefte ik. Het pad werd zo lang de tropische regens door het bos ruisten niet gebruikt. Zo had de dorpsoudste gezegd.

Uit mijn borsttas peuterde ik een notitieboekje en een potlood.

Ik schrijf, zo besef ik gelaten, mijn laatste brief. Voor wie het zal lezen.