Het verhaal van Nederland

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Ludy's herinnering bracht een eigen herinnering naar boven bij Marjo. Zij neemt ons mee in de auto, op de achterbank.

Het verhaal van Nederland

Door Marjo Knibbeler-Roos

Afgelopen woensdagavond keek ik naar een aflevering van de prachtige documentaire ‘het verhaal van Nederland’, en ineens was ook ik terug in de tijd.

Ik ben een jaar of negen en samen met mijn broertje Kees zit ik in de auto met mijn papa aan het stuur.

Het is nog vroeg op zaterdagochtend en we zijn op weg naar Rijckholt.

Ik ken de weg er naartoe op mijn duimpje. Eerst rijden we naar Valkenburg, daar de steile Cauberg op, via Cadier en Keer richting Gronsveld. We passeren kleine dorpjes en gehuchten. Daar bij die grote boerderij gaan we naar rechts, en bij dat ene stoplicht rechtdoor. Als we de frietenboer zien zijn we er bijna. We rijden door St. Geertruid en dan als de weg overgaat in een hobbelig karrenpad omgeven door grote velden, moeten we de auto parkeren.

We staan voor het Savelsbos.

Hier in dit hellingenbos ligt diepverscholen de vuursteenmijn van Rijckholt. Hier graaft mijn papa met zijn vrienden van de geologische vereniging iedere vrijdagavond een vuursteenmijn open.

Ze hebben een echte lopende band gemaakt waar de mergel en de stenen uit de diverse gangen opgeschept kunnen worden en zo naar buiten op een grote berg belanden. Wij zijn héél belangrijk, wij helpen papa bij het uitzoeken van de stenen op de grote berg. Hier liggen namelijk de artefacten, de stenen werktuigen van de mensen die hier toen leefden tot zo’n vijfduizend jaar geleden.

Mijn papa doet heel belangrijk werk daarmee, het gaat allemaal naar een museum. Hij heeft ook in de krant gestaan, en we waren heel trots.

Thuis hebben wij in de kelder ook een klein museum van allemaal mooie stenen die mijn papa gevonden heeft in zijn leven.

Papa kan heel mooi vertellen over de oudheid en wij leren veel van hem.

We gaan vaak met hem mee, stenen zoeken in de groeve Belvedère, zee egels en andere versteende dieren. En ook in de winter als de velden kaal zijn, zoeken we naar stenen bijlen. We hebben van hem een stok gekregen waar we mee in de aarde kunnen porren als we een steen zien. En heel soms vinden wij ook iets heel moois.

Al mijmerend keer ik terug in de tijd. Mijn jeugdherinnering gaan vijftig jaar terug, en ik realiseer mij dat ik door de interesses en hobby’s van mijn vader een heel bijzondere jeugd heb mogen beleven.

Ik sta op en kijk nog eens goed in de vitrine die in onze woonkamer staat.

Daar ligt een verzameling in van versteende dieren van 300 miljoen jaar oud tot romeins glaswerk.

De liefde voor onze geschieden is begonnen in mijn jeugd, ik ben een bevoorrecht mens, dat ik dit hier in mijn eigen huis kan koesteren.