Marjoleintje poppedijntje

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Marjo heeft zich laten inspireren door Angéla's verhaal en Grietjes toevoeging. Marjo vertelt over de echte Marjoleintje poppedijntje, de generaties voor haar en hoe de geschiedenis de toekomst bepaalt.

Marjoleintje poppedijntje

Door Marjo Knibbeler-Roos

Het verhaal van Angela verdiende een vervolg, al was het alleen al vanwege de naam Marjolein.

Mijn oudste dochter luistert naar deze mooie naam, maar ik zat ook gelijk met de handen in het weinige haar dat ik heb, wat kan ik schrijven? De deadline naderde met rasse schreden, en toen bedacht ik een zijsprong.

Mijn goede vriendin Grietje, verpleegkundige, casemanager en werkzaam in de ouderenzorg kon hier vast wel wat ideeën voor aandragen.

Tot mijn verbazing schreef ze zelf een prachtig vervolg, waarmee ik een co-writer introduceerde en zelf even ‘lucht’ kreeg over de verdere voortgang van onze estafettereeks.

Het verhaal deed me namelijk sterk terugdenken aan mijn oma.

Op dit moment zit ik aan de tafel met mijn laptop voor me, in het huis waar zij en mijn opa woonden.

In gedachten ga ik terug naar een fantastische jeugd die ik ook in dit huis tijdens logeerpartijen heb mogen beleven.

Toen opa overleed, bleek al snel dat oma ook al lang niet meer zelfstandig kon wonen. En zij verhuisde naar, wat toen nog bestond, het bejaardenhuis.

Als ik haar daar opzocht herkende ze me nog wel, maar de alzheimer had haar toen al stevig in zijn greep. Ze verhuisde niet lang daarna naar een verzorgingstehuis op een gesloten afdeling. Ze takelde daar snel af, en wat had ik een medelijden met haar. Ze was zo bang voor iedere aanraking, herkende niemand meer, en het was een zegen toen ze in haar slaap heenging.

Ik had ook een vervolg kunnen schrijven over mijn oudste dochter Marjolein, die geheel onverwacht verpleegkunde ging studeren. Onverwacht, want: 'mam, met oude mensen ga ik toch zeker niet werken,' was een gevleugelde uitspraak in haar tienerjaren.

Nou, ik kan u vertellen dat ze daarvoor in de wieg bleek gelegd. Het omgaan en verzorgen van zieken en ouderen was haar op het lijf geschreven.

Na verdere studie staat ze nu zelf voor de klas om de studenten wegwijs te maken in het mooiste beroep van de wereld.

En… het bloed kruipt waar het niet gaan kan, mijn eigen Marjoleintje poppedijntje houdt haar dierbaren met argusogen in de gaten. Geen kwaaltje ontgaat haar spiedend oog, en iedere week kunnen wij ons verheugen, want die thee met koekjes: daarvoor is ze altijd present!