Op de kruising

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

Hoewel we elkaar al lang niet meer 'in het echt' hebben gezien, blijven we onderdeel van elkaars leven, en elkaars verhalen.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Angéla heeft zich laten inspireren door Jorans verhaal. Zij brengt een nieuwe interpretatie, met nieuwe keuzes en gevolgen.

Op de kruising

Door Angéla Haegmans

De lange, eindeloze weg, zonder horizon strekte zich voor haar uit. De kruising waarop ze stond was niet gevaarlijk, integendeel, het was er rustig en overzichtelijk. Toch voelde ze zich nerveus en gespannen; voor haar was dit kruispunt alles behalve relaxed. Ze keek naar links en naar rechts, welke weg moest ze nu nemen?

Eén ding was zeker: rechtdoor gaan was gevaarlijk en bijna geen optie, omdraaien was wel nog mogelijk, maar daarvoor was ze te ver gegaan, dus bleef alleen links of rechts afslaan nog over.

Linksaf was de kortste weg, maar ook de moeilijkste. Deze zat vol valkuilen en hobbels. Eén verkeerde manoeuvre en ze was weer terug bij af. De weg rechts was langer, zonder obstakels en daarom aanlokkelijk, doch de oneindigheid ervan, het god weet hoe lang ploeteren totdat ze bij het eindpunt was, trok haar niet erg aan. Bovendien was het een doodsaaie weg, ze wist niet of ze het zo lang kon volhouden.

Alles in haar schreeuwde om rechtdoor te gaan, maar ze wist dat het de weg van de minste weerstand was en dat ze in grote problemen zou komen als ze deze weg zou vervolgen. Een weg, waarvan ze niet wist waar en hoe die zou eindigen maar die zo heerlijk zorgeloos was, vol zonneschijn, zonder angsten of problemen. Een weg langs glooiende akkers, omzoomd met bloemenvelden en bomen waarin vogels hun hoogste lied zongen. Bossen waarin dieren met elkaar speelden, met beekjes die zich laverend een weg baanden tussen het prachtigste groen. Mensen wandelden op de gebaande paadjes en groetten haar. Ze kende velen van hen en sommigen wierpen haar een kushand toe. Alles was zoveel moeitelozer en eenvoudiger op deze weg.

Maar het was niet de beste weg en dat wist ze donders goed. Deze weg kende geen uitweg, alleen uitvluchten, tenzij ze magere Hein tegen zou komen, en die kans was mega groot, sterker nog, het was bijna zeker dat hij haar ergens halverwege stond op te wachten. En als ze in zijn klauwen kwam, dat was het einde, geen twijfel over mogelijk. Maar ze moest nu een beslissing nemen, het verkeer achter haar begon ongeduldig te worden. Ze stond al veel te lang op dit kruispunt. Ze moest links of rechts af. Ook al lonkte die heerlijke weg rechtdoor nog zo, het stond als een paal boven water dat het niet de juiste weg was. Dus bleven er nog twee opties over: rechtsaf of linksaf.

Ze gooide het stuur naar links, maar voor ze het gas kon indrukken overviel haar een paniekerig gevoel. Snel gooide ze het stuur naar rechts, maar ook nu kreeg ze het benauwd, het voelde of er duizend naalden in haar prikten, alsof er een vrachtwagen over haar heen was gereden en ook de migraine kwam weer opzetten. Gedachtes buitelden over elkaar heen en verlamden haar zodanig dat elke beweging onmogelijk was. Ze kon het niet. Niet naar links, niet naar rechts, niks was meer mogelijk. Met haar hoofd in haar handen bleef ze een tijdje met gesloten ogen zitten. Toen opende ze haar tas en nam de fles met de goudgele vloeistof en zette deze aan haar mond. Eens was die fles halfvol, nu half leeg en ze zou hem helemaal leeg maken. Heel langzaam voelde ze hoe het kostbare vocht zich door haar lichaam verspreidde en alles verdoofde. De mist kwam langzaam opzetten, de wegen werden onzichtbaar. Ze rechtte haar rug, gaf een dot gas en ging rechtdoor.

De mist trok op en langzaam voelde ze hoe het oude vertrouwde behaaglijk, heerlijke gevoel dat ze zo goed kende, weer bezit van haar nam. Het was nu duidelijk dat dit de weg was die ze moest gaan. Dit was haar bestemming, haar lot. Ze kon niet anders. De zon verwarmde haar verkleumde lichaam en ze voelde hoe ze weer tot leven kwam. Ze zette de radio aan en zong luidkeels mee met een Duitse schlager. Even later zag ze het bos met de tropische vogels. Het leek wel of het er steeds meer werden en alsof ze speciaal voor haar zongen. Zo zoefde ze tevreden verder, het leek of ze vanzelf vooruit ging, niks kostte nog maar enige moeite. Ze keek naar de fles naast zich. Nog twee, hooguit drie slokjes, dan was hij leeg. Ze aarzelde heel even toen ze naar de fles reikte maar hier, op deze weg bestond geen twijfel. In deze warme, roze cocon was alles mogelijk, alles goed en volmaakt.

Resoluut nam ze een slok, en nog een, negeerde een rood waarschuwingsbord, nam nog een slok, gaf gas en reed verder, regelrecht de afgrond in!