Over mijmeren en reflecteren...

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Marianne heeft zich laten inspireren door Gaby's verhaal. Ze denkt terug aan terugdenken, en besluit dat er een nieuw werkwoord nodig is. Ga jij ook mijmerflecteren?

Over mijmeren en reflecteren...

Door Marianne Bruijstens

Over mijmeren en reflecteren...

over hoe een zomaar ergens gelezen tekst een licht scheen over een ontwikkeling in mijzelf.

Gelezen:

“reminder voor wie graag voor anderen zorgt :

een vuurtoren gaat niet op zoek naar schepen op zee

om ze binnen te halen, hij blijft staan om zijn licht te schijnen

voor wie de haven zelf wil binnen komen”

Gemijmerflecteerd:

Als kind sleepte ik van alles mee naar huis wat in mijn ogen gered moest worden van een wisse dood. Padden werden met aandacht verzorgd in glazen potjes met groenvoer, oliebeestjes werden opgevangen in luciferdoosjes en ook pieringen ontkwamen niet aan mijn moederlijke zorgen. Geen van allen overleefde mijn liefdevolle bemoeienissen, ze hadden er niet om gevraagd en waren zónder beter af geweest. Op de leeftijd waarop mij werd

gevraagd "wat wil je later worden kindje" antwoordde ik vol trots "missiezuster". Dat ik op een nonnenschool zat was zeker van invloed op dat "missie" en "zuster". Jaren later verdiepte ik me in ontwikkelingssamenwerking en uitgezonden worden náár. Dat plan stierf een stille dood, waaraan weet ik zo niet meer. En zo was ik steeds met mijn lantaarntje op zoek naar iets of iemand die een veilige haven binnengeloodst moest worden... gevraagd en

ongevraagd.

Die drang om behulpzaam te zijn is er nog steeds, maar ik kom niet meer zo gauw ongevraagd opdraven met m'n lantaarntje. Ik ben nu meer die vuurtoren... als je me nodig hebt weet dan dat ik er voor je ben... just follow the light!

Soms grijp ik nog wel naar m'n lantaarntje maar gelukkig, voor mezelf en voor de ander, krijg ik 'm meestal niet meer aan!