Perceptie

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Gaby heeft zich laten inspireren door Angéla's verhaal. Ze denkt terug aan die ene dag per jaar, die vroeger zo belangrijk was. Wat is er toch veranderd?

Perceptie

Door Gaby Visser

Ik word vroeg wakker van een onophoudelijk geping op mijn telefoon. Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Oh ja, shit ik ben jarig. En mijn God, wat word ik oud. Ik kan het zelf bijna niet geloven. Ping, ping, vriendinnen feliciteren me voordat ze naar hun werk gaan. Op facebook komen verjaardags boodschappen langs. De verschillende groepsapps waar ik deel van uitmaak rammelen gezellig mee. Maar de plek naast me is leeg. Ik hoor niemand. Zeker met de hond uit. Ontbijt op bed zal er dus wel niet inzitten. Ik kleed me aan en loop naar beneden. Ik drink een kop koffie in de tuin en werk alleen een boterham naar binnen. Gezellig! Achter mij omhelzen de armen van mijn zoon me. “Gefeliciteerd moedertje. Ik moet weg. Examen, weet je nog.” Ik snuif hoorbaar en voel me helemaal niet jarig. Dat komt ervan als je te hoge verwachtingen hebt. Dan word je vaak teleurgesteld. Maar liggen die verwachtingen werkelijk zo hoog. Er moet toch tijd worden gemaakt voor een ‘momentum’? Zeker op een speciale dag. Het lijkt een utopie. Dan gaat de bel. Een bos wilde bloemen en een fles bubbels worden afgeleverd. Dat kan alleen maar van een iemand komen. Mijn vriendin Sjeel weet me altijd te verrassen op mijn verjaardag. Ik glimlach. Wat lief.

“Ben je bijna klaar?” Mijn vriend loopt de tuin in. Een boterham in de hand. Ik haat dat geren en gevlieg. Deze keer is het ook nog mijn eigen schuld. Het wordt prachtig weer en ik kreeg het geweldige plan om juist vandaag met mijn moeder en haar vriend naar de dierentuin te gaan. En we moeten opschieten want bij het verzorgingshuis wacht de rolstoelbus. Tenminste dat is de bedoeling. “Waarom kom je zo vroeg?” vraagt mijn moeder. “Om twee verjaardagen te vieren, die van Jan en die van mij. Jan feliciteert me allerhartelijkst. Mijn moeder vraagt alleen: “Wat moet ik je nu weer geven?”

“Niets mam niets, ik heb alles wat mijn hartje begeert.” Na een warme, inspannende dag zijn we aan het eind van de middag weer thuis. Het wachten op zo’n Omnibus is krankjorum. Zowel bij de heen als de terugreis moesten we meer dan een uur op de bus wachten. “En dat voor die stomme apen,” moppert mijn moeder. “En hoe was het?” vragen de verplegers als we binnenkomen. “Geen aap gezien,” beweert mijn moeder met droge ogen.

Tegen de avond arriveren de kinderen. We proosten met bubbels en eten gezamenlijk een verjaardag diner. Mooie kaarten en met zorg uitgekozen cadeaus komen op tafel. Ik word verwend. Natuurlijk is er aan me gedacht. En het is niet dat ik ondankbaar ben maar het speciale, spannende gevoel van verjaardagen van vroeger ontbreekt. In gedachten dwaal ik af naar mijn ouderlijk huis. En ik zie de beelden van toen weer levendig voor me. Eenvoud en alle tijd van de wereld. Zo leek het tenminste. We waren blij met niets…

Zachtjes, heel zachtjes sluipen vier kinderen achter elkaar de gang door. Drie meisjes in lange nachtponnetjes. Ap, de enige jongen, dribbelt onhandig in zijn kleine, blauwe pyjamabroekje voorop. De oudste sluit zoals altijd de rij. Waarom dit zo is weet niemand. Kennelijk is dit zo in ons gezin. Een ongeschreven wet. Voorzichtig, niet struikelen nu. “Ik weet niet meer wat ik moet zeggen,” fluistert Ap. Zes ogen kijken hem wanhopig aan. De hele week hebben ze geoefend. En nu weet hij het weer niet, Geschrokken van de aanblik van zijn zusjes pakt hij snel de hand van zijn kleinste zus. “Jij helpt me toch wel?” Ze knikt goedmoedig.

“We zeggen samen het versje op en jij geeft de tekening. Goed?” Hij slaakt een zucht van verlichting. De hele week zijn ze al met de voorbereidingen van de verjaardag bezig. Het is spannend. Ik laat bijna, mijn zelf geregen ketting van madeliefjes, vallen. Zou mama het wel mooi vinden? Achter mij draagt mijn zus het zorgvuldig uitgekozen cadeau. Iedereen heeft bijgelegd. Het kostte al het geld dat we hadden. Pappa heeft zelfs nog een klein beetje geholpen. Het cadeau is een spaarpot in de vorm van een porseleinen eekhoorn. Met een lief gezichtje en een zachtroze pluisje boven op het kopje. Dat maakt het net helemaal af. Werkelijk prachtig. Het mooiste cadeau dat we ooit hebben gegeven. We kloppen netjes op de deur van de ouderlijke slaapkamer.

“Veel te vroeg,” klinkt de slaapdronken stem van pappa. “Het is pas zes uur.”

“Lang zal ze leven,” klinkt het enthousiast uit vier kinderkeeltjes. We konden niet langer meer wachten. De spanning die je als kind voelde op de avond voordat je jarig bent. Het niet kunnen slapen want morgen mag het nieuwe jurkje met de lakschoentjes aan. Er mogen dropmuizen uitgedeeld worden op school. En daarna het feest. Klasgenootjes mogen mee naar huis. We dronken ranja en hapten koek. En het was die ene keer in het jaar dat jíj mocht kiezen wat je wilde eten. Om nog maar te zwijgen van de mooie slagroomtaart met kaarsjes en de groene marsepeinen kikker. De looppop die je kreeg, waarvoor oma en mama het hele jaar al zegeltjes hadden gespaard, viel nog dezelfde dag kapot. Maar wat een dag! Helemaal jouw speciale dag! De hele dag! Ik kijk om me heen. Ik hoor het gebabbel, glazen worden bijgeschonken. Misschien heeft het te maken met leeftijd, mijmer ik. Een kind kijk met hele andere ogen naar de wereld. Ik kan er weleens naar terug verlangen.