Stip aan de horizon

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

Hoewel we elkaar al lang niet meer 'in het echt' hebben gezien, blijven we onderdeel van elkaars leven, en elkaars verhalen.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Marjo heeft zich laten inspireren door Hubs gedichten. Zij kijkt terug op vergane jaren, maar ook vooruit - naar de horizon.

Stip aan de horizon

Door Marjo Knibbeler-Roos

Nu de 6 kruisjes zijn behaald, realiseer ik mij dat mijn ‘jeugd’ nu definitief voorbij is.

Dat klinkt misschien raar, maar in mijn hoofd ben ik altijd een jaar of 28 gebleven.

Wat was het leven toen nog overzichtelijk en eenvoudig, op mijn 28e.

Mijn lief en ik kwamen niks te kort. We leefden, werkten, maakten plezier. We hadden geen gsm, geen computer, we maakten afspraken ruim van te voren, en planden onze vakanties nog op de landkaart. Wij stippelden onze weg samen de toekomst in, door het pad van onze ouders te volgen.

Met de komst van de kinderen sla je een onbekende weg in, je bent onzeker en twijfelt vaak of je het goed doet en gaat daarbij steeds meer je eigen pad volgen. Het is ook een spannende tijd, waarin je zelf veel leert en ook vooral heel veel geniet van alles wat er gebeurt.

De sociale media doen hun intreden, en waar de kinderen er mee opgroeien en hun hand er niet voor omdraaien, lukt het jou maar net om dat bij te houden. En nu ze zijn uitgevlogen, maar nog iedere dag contact met je hebben, kun je terugkijken. En wat ik zie is best wel goed.

Wat ik nog niet zie, is de stip aan de horizon.

Als ik in de spiegel kijk en mijn rimpels niet meer kan tellen, als ik na een middagje tuinieren 3 weken met rugpijn rondloop, en als ik mezelf betrap op het spellen van de overlijdensadvertenties in de krant, komt het besef hard binnen.

Hoelang nog? Die horizon komt nu écht wel dichterbij. En het lijkt alsof de dagen, de tijd, steeds sneller gaan.

Ik houd mezelf voor dat dat komt omdat ik nog steeds midden in het leven sta en heel veel doe.

Ik verveel me godzijdank nooit.

Toch zal dat einde zich onvermijdelijk aandienen. Zoals ik me nu voel, mag dat nog een jaartje of veertig duren, en vullen zal ik ze met gemak, die jaren.

Toch hebben we het er samen wel eens over. We hebben dan ook al een levenstestament gemaakt, en zelfs een euthanasieverklaring op zak, en daarmee komt ook rust.

Nee rustig leven is nog helemaal niet aan de orde, we genieten nog steeds volop van het werk en ons leven, familie en vrienden, maar we beseffen wel dat de komende jaren dé jaren zijn waarvan we extra moeten gaan genieten. En dan maar zien wat er nog in het verschiet ligt.

Als ik mijn leven overzie, kan ik nu al zeggen, wat heb ik, wat hebben wij genoten, ondanks moeilijke tijden die we samen hebben doorstaan, was het glas altijd halfvol.

En als het einde zich dan aandient, zal ik dankbaar zijn voor alles wat me gegeven is, en hoopvol en vol verwachting die drempel overgaan, om allen die zijn voorgegaan terug te zien.