Un belle histoire

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Gaby heeft zich laten inspireren door Jorans verhaal. Gedachten kunnen ons ontschieten, maar gevoelens? Gevoelens draag je bij je, voor altijd. Zoals dat gevoel van...

Une belle histoire

Door Gaby Visser

Over Het is een prachtige zondagmiddag. Het eerste openluchtconcert sinds tijden in Valkenburg belooft een Franse middag genieten met ‘Alderliefste en vrienden’. Allerliefst zijn ze zeker. Je hebt beslist een streepje voor met zo’n naam.

“U waant zich een middag op een pleintje in Frankrijk” aldus de veelbelovende aankondiging voor hun optreden. En verdomd: het is écht zo. Het weer zit mee, de zon schijnt mediterraan. In gezelschap van goede vrienden zitten we helemaal vooraan met onze biertjes en prosecco. We zijn er helemaal klaar voor. Het eerste nummer wordt ingezet. Dat begint goed. Julien Clerc, mijn held van weleer. Donkere, weelderige krullen, dromerige ogen, zijn frêle stem. Hij hing jong en mooi op mijn meisjeskamer en keek de hele dag naar me. Ik keek natuurlijk terug. Nog steeds heb ik al zijn elpees en bezoek ik zijn concerten. Hij is nog steeds een mooie man.

“Als hij aanbelt laat ik alles achter en ga ik zo mee,” waarschuwde ik mijn vriend toen ik hem pas leerde kennen.

“Dat is goed hoor” zei hij, denkend dat ik het niet meende.

Bij het tweede nummer wil ik al naar Parijs. En ik hou helemaal niet van Parijs. Wel van Frankrijk. Maar nog meer van het Franse chanson. Dat was al zo sinds mijn prille jeugd. Niemand in mijn directe omgeving hield van Franse muziek. Thuis niet en op school al helemaal niet. Of ze hielden het goed verborgen. Maar ík was er gek op. Ik verstond de teksten niet, maar de schoonheid, de onvertaalde belofte die erin school, de melancholie en de romantiek spatte er voor mij vanaf. De passie van het chanson deelde ik wél met mijn docent Frans. Monsieur Quick, normaal een strenge man, strak in het pak. Maar zijn ogen straalden toen hij eens vertelde over een onderhoud dat hij ooit had met Jacques Brel. Na een optreden had hij brutaal op de deur van zijn kleedkamer geklopt. Ze raakten in een gesprek dat hij voor de rest van zijn leven nooit meer is vergeten, en die zijn ogen na al die jaren opnieuw liet glanzen. Vanmiddag kwamen ze allemaal weer langs, ‘mijn vrienden van vroeger’. Opnieuw tot leven geroepen door deze supergave band. Ze waren er weer allemaal. Michel Fugain, Charles Aznavour, Gerard Lenorman, Gilbert Bécaud. En niet - zoals het gaat in je volwassen leven - op de achtergrond maar prominent vooraan. Zoals ik ze vroeger beleefde. Intens, want ik voelde me even weer jong.

Je t’aime stond in grote letters geschreven op mijn groene T-shirt dat ik speciaal voor deze gelegenheid had aangetrokken. Ik zat helemaal vooraan dus het kon niet missen.

“Is dat voor mij?” roept Gerard Alderliefste als hij me spot. Ik antwoord enthousiast van ja. “Of heb je vaste verkering met die man die naast je zit?” Ik ontkende glashard.

“Ik hou ook van jou,” roept hij nogmaals tijdens de show. Lachen hoor.

Uitgedost met zonnebrillen en hoedjes tegen de zon geniet het publiek met volle teugen. Na afloop komen als toegift de Poppy’s nog voorbij. Het kan niet meer stuk.

Eén groot feest. Het hele publiek danst en zingt luidkeels mee alsof ze allemaal weer zestien zijn. Na afloop staat er een lange rij te wachten voor een praatje met de band. Daar wordt ruimschoots de tijd voor genomen. Hele verhalen passeerden de revue, herinneringen worden opgehaald. Ik zie mensen bij wie de tranen over de wangen lopen. De middag heeft het nodige losgemaakt. Muziek bezit de kracht om je terug te zetten in de tijd. Om je de persoon te laten zijn wie je toen was. Dat is wat muziek met je kan doen. Het is magisch.

Talloze cd’tjes worden gesigneerd. En er wordt heel wat verkocht, ondanks Spotify. Eindelijk zijn we als laatsten aan de beurt. “Voor jou heb ik nog één speciaal lied” grinnikt Alderliefste.

Het wordt- hoe kan het ook anders - je t’aime moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin.

De omstreden erotische ballade die juist daarom een nummer 1 hit wordt. We legden het vast op film. Om het vooral niet te vergeten. Hoewel, in het hoofd en hart wordt het kennelijk toch ergens bewaard, dat gevoel van: “forever young”.