Verbroken verbinging

Kamerverhalen is een schrijfgenootschap, gevestigd in Parkstad Limburg.

De komende tijd verschijnt er elke twee weken een nieuw verhaal van één van onze leden.

Marianne heeft zich laten inspireren door Jorans verhaal. Wat gebeurt er als je leven voelt als één lange hel?

Verbroken verbinding

Door Marianne Bruijstens

En weer zuchtte en steunde ze zichzelf de heuvel op. Ergens voelde ze wel dat er iets niet klopte maar ze kreeg er niet echt de vinger op. Ze leek wel in twee verschillende tijdlijnen te zitten. Eentje waar ze uitgeteld op de bank lag, hopend dat een van de andere moeders Mikey mee naar huis nam voor een extra speeluurtje met haar kids. En die andere waarin ze eindeloos op die fiets leek te zitten heen en weer heuvel op heuvel af naar die bakker. Die haar steeds op dezelfde geïrriteerde toon hetzelfde verhaal vertelde en haar op het laatste er bijna mee om de oren sloeg.

Ze voelde de paniek dichterbij komen. Wat was er toch met haar aan de hand?

Ergens in haar achterhoofd fluisterde een stemmetje “Jij weet heel goed wat er met jou aan de hand is. Weet je nog? Tien jaar geleden? Die burnout? Die uit de lucht kwam vallen? Dat dácht je tenminste. Burnouts komen niet uit de lucht vallen, daar moet je wel wat voor dóen. Zoals rennen en draven en jachten en jagen en je leven in dienst van alles en iedereen leven behalve ten dienste van jezelf. Na moeizame therapie had je het eindelijk in de gaten toen, en je zwoer dat dat je nooit meer zou gebeuren. En kijk nu naar jezelf... terug naar af... en waarschijnlijk nog voorbij af.”

Wild trapte ze voor de zoveelste keer de heuvel op. Weer op weg naar de bakker en vooral wég van dat stemmetje dat bleef zeuren op de achtergrond. Onverstaanbaar inmiddels maar er waren ook geen woorden meer nodig voor dat wat ze natuurlijk allang aan had zien komen. Het stemmetje mummelde door op de cadans van haar druk bewegende pedalen.

Ze schrikt wakker van de telefoon.

“Mam, waar blijf je, ik sta hier al ‘n uur op je te wachten, iedereen is allang weg en ik wil naar huis, het regent en ik heb honger en heb je m’n taart besteld en er komen zes vriendjes op m’n verjaardag en en en...” Het stemmetje in haar achterhoofd verhuisde met haar mee van de andere tijdlijn en nam zelfs toe in volume.

“Als je het nu niet doet? Dit is je kans. Je kan jezelf weer oppeppen naar de liefhebbende moeder, dochter, vriendin maar uiteindelijk komt het toch weer bij je terug, burn-outs laten zich niet ongestraft buiten spel zetten.”

Zuchtend stuurt ze met zachte stem de legendarische woorden door de telefoon “Weet je wat Mikey, ik ben er he-le-maal klaar mee. Ik lig hier uitgeteld op de bank, ik heb géén taart besteld, géén eten gekookt, voel me ziek, kan er niet meer tegen, ben vandaag al drie keer kletsnat geregend en ik ga nu slapen. Drie dagen lang en ik wil niemand zien of horen. Dus lieve Mikey, ik hou heel veel van je, maar nu moet je vader je maar ‘n keertje komen ophalen,

eten maken en je taart bestellen en je verjaardagspartijtje organiseren in zijn huis.”

Ze verbreekt langzaam de verbinding met haar zoon.

Om de komende dagen de verbinding met zichzelf te herstellen.